pakpak alang sa tanang pakyas

Gibastid sa gipanguyaban. Gitug-anan sa doktor mahitungod sa dili madawat nga kasayoran. Giluiban. Gihimong sumsoman sa mga palahubog nga pildihonon kuno siya bisan sa iyang binuhing unggoy pananglitan sila na lang duha ang mahabiling’ maglumbaanay og dagan. Gihandom ra sa mga tsismosa, gahunghongay nga gamitoy kuno ang iyaha: wa’y nada.

Nadala gyod tawon siya nunot sa gapnod sa giagup-op niyang kasingkasing, nagpaanod sa bul-og sa iyang luha’g sip-on. Nadunggan niya ang sugyot sa iyang kuto nga supsop kaayo’g kutkot sa iyang utok. Nasabtan na gyod niya nganong ang bugtong palaran mao ra kadtong nanag-iya og punerarya. Ug nakahukom siya nga maghikog, puslan man.

Manamilit siya, magbili’g suwat-pahibalo nga gakampat sa pagpangayo’g pasaylo bisan kon buot gyod niya nga pikatan ang tanang gayatak sa iyang dughan. Maghunahuna una siya unsa’y labing maayong paagi sa paghikog. Magpabitay sa mubong pabilo sa iyang pagmahay labyog gikan sa iyang liog? Magpadugmok sa iyang bagul-bagol pinaagi sa pag-um-om og pistola? Makig-uyon sa mga ilaga ug uk-ok pinaagi sa pagyarok og Malathion? Mangusmo samtang magngisi ang nalaslas niyang pulso? Magpaibabaw sa labing habog dayon magpatukmod sa hangin? Magpalawod sa iyang paglukso hangtod matuk-an ang iho? Magpahilis sa ligid gikan sa iyang pagpaligis?

Gisip-on siya’g samot ug gisabaan sa gatapun-og niyang pangutana. Gibati siya’g kalit nga kagutom. Giinit niya ang bugnaw nga sabaw. Gikutkot niya ang bahaw sa kaldero. Gihabhab niya’g hurot hangtod gikuratan siya sa lanog sa iyang panug-ab. Gipasagdan siya sa kutson sa pagsandig sa iyang gibug-aton. Giduka siya. Gidumdom taud-taod sa usa ka damgo nga gihubit lang sa gipiyongan nga pahiyom.